365 Dagen declutteren

In Januari tekende ik 31 dingen, en gooide ze daarna weg. Dus dat ruimt lekker op.

Ware het niet dat ik er ook wat spullen bij kocht. Best veel eigenlijk. Foei!

volg het project hier

365 dagen declutteren in 2015

Zo! Dat was iets langer stilte dan alleen November. De laatste maanden van vorig jaar waren een beetje rommelig. Nu is het in mijn leven vaak wat rommelig, moet ik eerlijk zeggen. En dan schieten er dingen bij in, zoals deze blog.

Het is een terugkerend ding in mijn leven; ik wil te veel en daardoor doe ik sommige dingen halfslachtig en andere dingen schieten er bij in. Daar gaan we wat aan doen dit jaar! 

Er zijn veel mensen die een 365-dagen-challenge aanpakken. (zie bijvoorbeeld hier). Het idee is dat je elke dag iets kleins maakt, maar na een jaar een omvangrijke verzameling werk hebt. Ik wilde iets bedenken wat goed vol te houden is, dat leuk is om aan te werken en dat ook nog een beetje nuttig en relevant is.

Een vriendin ruimde haar zolder op in de kerstvakantie en appte me steeds foto’s van plastic opbergboxen met kleren of spullen er in. ‚Ik ben aan het declutteren’ schreef ze. En zo ontstond het idee van 365 dagen declutteren. 

Declutteren, opruimen, je ontdoen van spullen die je niet nodig hebt. Ik omring me graag met spullen, mijn tafels zijn nooit leeg. Dus het leek me een behoorlijke uitdaging om elke dag iets weg te gooien. Maar als ik er eerst een illustratie van maak, kan ik het misschien makkelijker weg doen. We hebben de tekeningen nog, dat idee. 

En dat is te volgen op deze tumblr blog. Ga maar kijken!

liefs, Anne

#Notvember

Ik las hier over #notvember. Een beetje een knullige samenvoeging van Not en November, maar ik ben het er helemaal mee eens. Het idee is dat beeldenmakers een maand lang geen updates plaatsen op social media. 

Er zijn allerlei redenen te verzinnen waarom je dit zou willen doen, maar voor mij komt het neer op het volgende:

Tijd. Social Media kost tijd. Ik heb een tumblr, een facebookpagina, een instagram, pinterest, website, mijn daily-strips, twee blogs…en die wil ik allemaal bijhouden. Dat is nog tot daaraantoe, maar de tijd die ik verspil aan rondneuzen op Tumblr, andermans foto’s bekijken op instagram, me vergapen aan succesvolle statusupdates van collega’s op facebook…. die tijd zou ik beter ergens anders in kunnen steken. In werk maken bijvoorbeeld… Daarbij begint langzaam tot me door te dringen dat het onmogelijk is om ALLES te maken wat ik wil maken, er zitten nou eenmaal maar 24 uur in een dag. 

Stem…Onlangs las ik ‚Steal like an artist’ en ‚show your work’ van Austin Kleon (aanraders!) waarin wordt benadrukt dat het heeuuul belangrijk is om je eigen stem te zoeken/vinden. Soms als ik met mensen over mijn werk praat, wordt er gezegd dat ik heus een herkenbare stijl heb, of herkenbare poppetjes…maar zelf zou ik het graag nog wat helderder zien. Soms is het lastig om mijn eigen stem te vinden, als ik de hele dag door mooi en interessant werk van andere mensen bekijk..het leidt me af. 

Rust. Soms heb ik een beetje het gevoel dat ik een machientje ben dat dagelijks een x-aantal plaatjes produceert. En dat moet, want dat is mijn werk. Maar anderzijds is het niet helemaal wat ik voor ogen had toen ik besloot illustrator te worden. Voor goed werk is tijd en rust nodig, leerden ze me op de academie. En ze zeiden er bij dat ik veeeel te onrustig was en echt iets moest doen aan mijn ongeconcentreerde manier van werken. Misschien is dit het moment om daar eens serieus mee aan de slag te gaan. 

Tot in December!

Op Missie, deel 2

Het was een dol weekend. Zaterdag reisden ik en Eva in alle vroegte naar Breda. Vanuit Groningen is Breda ongeveer de verste reis die je kunt maken, maar we hadden er zin in!

De stripdagen in Breda zijn erg stripachtig. Ik maak wel vaker dit soort rake observaties. Ik had op een wat kunstzinniger sfeer gehoopt, of op zijn minste een handje vol kunstzinnige kraampjes, maar er was eigenlijk weinig echt kunstzinnigs (als in; onbegrijpelijke DIY zines en underground comics) te vinden. Geeft niet, daar komen we ook niet voor!

Ik mocht wat boekjes neerleggen bij de kraam van de Con Artists. Eva’s Illustratie vriendin Loeke zat bij dezelfde kraam, evenals een aantal gezichten die we via facebook kenden maar eigenlijk nooit in het echt hadden gesproken. Oh, de moderne tijd. We verkochten Zusters en andere boekjes.

Rond een uur of 2 ging ik naar de Strip2000 stand. Want oh het is zover; „Op Missie” is uit! Het boek met daarin 10 verhalen van 10 veteranen getekend door 10 tekenaars, waaronder ik. Omstebeurt signeerden de aanwezige tekenaars. Ik had dat nog nooit eerder gedaan, ik dacht eigenlijk dat je desgewenst de naam van de koper in het boek schreef, dat dat ‚signeren’ was. Zo van „Alsjeblieft Ronnie, mooi boek he! groetjes, Anne”. Maar iedereen wilde tekeningen, van militairen, geweren, tanks… ik moest er even weer inkomen. Wel was het leuker dan alleen een naam schrijven, ik was blij!

Rond 3 uur werd het opeens druk. Er liepen militairen rond onze kraam. Ik vroeg me even af of het echte militairen waren, of dat ze zich speciaal voor vandaag verkleed hadden. Er liepen namelijk ook allerhande ghostbusters, Game of Thrones-persoganes en furries rond (Ja het was een mooie dag!). Maar neen, de militairen waren echt. 

SBS 6 kwam langs (Zie hier het hart van Nederland item). Een cameraploeg werkt altijd goed qua klandizie, opeens stonden er veeel mensen rondom de kraam. Sjaak Duine, de veteraan wiens verhaal ik verstripte was er ook. Hij werd gefilmd en geïnterviewd, en we kwamen samen op de foto. 

Sjaak ziet voor het eerst zijn stripverhaal...en meteen op televisie..

Jeroen met veteraan en boek

 Casual foto met de voorzitter van Stichting nederlandse Veteranendag. "Het moet er wel een beetje casual uitzien!" zei de fotografe

Foto's van Strip 2000-kraam (c) Ilse Wolf

Met Erik de Graaf en de twee in camouflage gehulde Strip2000 meisjes

 De 10 covers bij elkaar

Aan het einde van de dag was er natuurlijk eten en drinken, en de terugreis richting Groningen. Maar we waren in goed gezelschap, dus eigenlijk viel het alles mee. 

Op Missie!

Op Missie

In februari reisde ik naar Den Haag voor een briefing in het Meermanno. Ik wist niet eens precies wat de bedoeling was, maar het was iets met Veteranen en striptekenaars. Er was koffie en thee en serieus uitziende mannen. En na afloop was er een borrel (waarna ik enorm jolig in de trein terug naar Groningen belandde, oh wat een eind…).

Voor een samenwerking van De Nederlandse Veteranen Stichting en Strip2000, werden 10 striptekenaars gekoppeld (voor de volledigheid, dat zijn: Jeroen Funke, Wilbert van der Steen, Aimee de Jongh, Robert van Raffe, Eric Heuvel, Erik Kriek, Erik de Graaf, Jan Cleijne en Michiel van de Pol) aan 10 Veteranen. Dat ging heel casual. Er was een lijstje met daarop 10 conflicten/oorlogen en een daaraan verwante Veteraan, en in een paar minuten beslisten we (de striptekenaars) al polderend wie wat ging doen. „Ik wil wel iets over Bosnië maken, maar ik kan niet zo goed straaljagers tekenen..”. 

Ik werd gekoppeld aan een Libanon-Veteraan, en als eerste moest er een interview gepland worden. Ik vond het allemaal verschrikkelijk eng en voelde me enorm onbekwaam om een historisch interview af te nemen, maar het ging eigenlijk prima. Gert Jan, tussenpersoon van dit project, ging mee. Hij maakte foto’s en stelde af en toe een intelligente vraag als ik te druk was met aantekeningen maken. Sjaak Duine, de veteraan, is in 1980 een dik halfjaar in Libanon geweest als kapitein. 

(Meneer Duine laat foto's zien. Kijk mij professioneel en geïnteresseerd zijn!)

Ik had me ingelezen in het conflict en wist ongeveer wat er aan de hand was geweest, maar zijn verhalen waren een stuk interessanter dan de droge informatie van wikipedia. Wat de verhalen precies waren, kun je binnenkort lezen in het uiteindelijke boek…

Iedere tekenaar zou het verhaal van diens toegewezen veteraan verstrippen in 5 pagina’s. Dat vond ik nog best lastig. Want het moet een soort van rond verhaal zijn, het moet niet te lollig (want het gaat over Oorlog/kindsoldaten/conflict/terrorisme) maar het moet ook geen droge opsomming van feiten worden. En oh, welke kleuren heeft een woestijn ‚s nachts? (ik maak mij graag en veel druk over dit soort dingen). Verder was het in het begin ook vooral lastig om een ingewikkeld conflict toch beknopt uit te leggen en weer te geven. Laat dat maar aan mij over..

Wat uniek is aan dit boek is dat alle 10 tekenaars een eigen cover ontwierpen. Er zijn straks dus 10 verschillende covers te koop. Het binnenwerk is uiteraard hetzelfde. Zie hieronder mijn cover, en de eerste bladzijde van mijn strip..

Het boek wordt komende zaterdag 11 oktober gepresenteerd op de Stripdagen in Breda! Ook is er aldaar een kleine expositie van de schetsen en de uiteindelijke 10 covers. Komt dat zien!

Supermarkt Safari: In de rij

Vandaag een supermarkt-verhaal. Deze en andere verhalen (en plaatjes!) verzamel ik hier

12 september 2014, 11:35

Ik dacht ik combineer het noodzakelijke met het nuttige. Ik ga al hardlopend naar de supermarkt. Want de supermarkt is niet heel ver (dat redt ik wel) en dan voel ik me goed en fit en niet schuldig als ik de komende dagen niks aan lichaamsbeweging doe.

Bijkomend voordeel is dat ik slechts een klein geldbedrag mee kan nemen en uitgeven. Dus minder kans verleid te worden door aanbiedingen, chocoladerepen en family-packs cup a soup. Ik had alleen maar bananen nodig, en klemde een twee euro muntstuk in mijn hand.

Ik rende naar de supermarkt (met een omweg, die kwam meer voort uit allerhande vorkheftrucks die de stoep waar ik langs wilde blokkeerden dan uit de wil om een flink stuk te rennen). En kwam tamelijk bezweet aan. Normaal ga ik eigenlijk altijd zelfscannen bij de AH, want dat kan tegenwoordig. Eerst vond ik het meer iets voor ouderen van dagen die precies willen weten hoeveel ze straks bij de kassa moeten betalen. Maar als je zelfscant hoef je helemaal niet langs de kassa, je hoeft niet in de rij en niet de hele rij en het kassameisje zien wat je eigenlijk gekocht hebt. Nu kon ik niet zelfscannen, want ik had geen bonuskaart en maar 2 euro. 

Op de fruitafdeling (die overigens het allerleukst is om te tekenen, maar dit terzijde) graaide ik een tros bananen mee en liep door naar de kassa. Overal stonden rijen, het was een tijdstip dat de wat oudere medemens naar de supermarkt trekt om brinta en advocaat in te slaan. Maar het was ook pauze op een nabijgelegen middelbare school, denk ik. Want de rij die ik koos bestond vooral uit pubers die, uiteraard, chips en frikandellenbroodjes en energydrink kochten. Ik sloot netjes achterin de rij, en vroeg me af of ik toevallig die doorschijnende legging aan had getrokken. Ik durfde niet echt te kijken want er was toch weinig aan te doen. Als ik daar in mijn doorschijnende hardloop-pak stond en heel de supermarkt genoot van mijn zeeman onderbroek met kerstmotief, dan was dat maar zo. Achter me stond een vrouw met een kar, ze kocht een ananas en soya melk en andere gezonde dingen. Ze zei dat ze had getwijfeld welke rij ze zou nemen, maar dat deze haar toch het beste leek, omdat ik en de middelbare scholieren allemaal maar een paar dingetjes kochten. Zulke afwegingen maak je, als je langs de kassa moet. 

Ik probeerde in te schatten hoe de groepsdynamiek tussen de 3 scholieren in elkaar zat. Er was 1 grote en 2 van middelmatige lengte. Zou de grootste de leider zijn? Of waren ze gewoon toevallig elkaar tegengekomen opweg naar de supermarkt? En waren dit kinderen uit de eerste klas? Tweede? derde? Ben ik inmiddels zelf zo oud dat ik dat niet meer kan inschatten? ik denk het wel…

Ik was aan de beurt. Het jongentje achter de kassa (qua leeftijd niet veel ouder dan het trio dat net had afgerekend) nam mijn zweterige twee-euro muntstuk aan en vroeg of ik de bon mee wilde. Ik zei neen. Toen probeerde ik terug te rennen met de bananen in mijn armen, maar dat ging moeilijk.

Moraal van dit verhaal: zelfscannen gaat snel, maar bij de kassa is meer te zien. 

Planten kijken

De laatste tijd teken ik veel dingetjes. 'Dingetjes' als in voorwerpen en objecten, gewoon om te zien hoe ze er uitzien, en hoe verschillend ze zijn. Laatst maakte ik voor het Dagblad van het Noorden deze hobby dingetjes.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik op Minerva nooit goed heb leren kijken. Maar het lag niet aan Minerva, het lag aan mij. Ik was afgeleid door mijn klasgenoten/quarterlife crisis/andere dingen. En dus zoek ik tegenwoordig soms omgevingen op waar veel verschillende kleuren/vormen/objecten te zien zijn, om er goed naar te kijken en na te tekenen. Musea, Supermarkten (jaja, dat weten we nou wel) en afgelopen week ook de Botanische Tuin. Vlakbij waar ik woon is een Botanische tuin/ Chinese tuin (Het heet 'de geheime tuin van Ming' en het restaurant heet 'de kreunende draak' Ik glimlach om dat soort namen). En zoals vaak met attracties die vlakbij zijn; ik kom er nooit. Tot nu, want ik was vol goede moed en vastbesloten om uiteenlopende flora en fauna te tekenen en mijn teken-vocabulaire uit te breiden. En ik heb nu een jaarabonnement, dus verwacht ook in de toekomst veel planten en chinese tempels. Binnenkort ga ik weer!