Vandaag een supermarkt-verhaal. Deze en andere verhalen (en plaatjes!) verzamel ik hier
12 september 2014, 11:35
Ik dacht ik combineer het noodzakelijke met het nuttige. Ik ga al hardlopend naar de supermarkt. Want de supermarkt is niet heel ver (dat redt ik wel) en dan voel ik me goed en fit en niet schuldig als ik de komende dagen niks aan lichaamsbeweging doe.
Bijkomend voordeel is dat ik slechts een klein geldbedrag mee kan nemen en uitgeven. Dus minder kans verleid te worden door aanbiedingen, chocoladerepen en family-packs cup a soup. Ik had alleen maar bananen nodig, en klemde een twee euro muntstuk in mijn hand.
Ik rende naar de supermarkt (met een omweg, die kwam meer voort uit allerhande vorkheftrucks die de stoep waar ik langs wilde blokkeerden dan uit de wil om een flink stuk te rennen). En kwam tamelijk bezweet aan. Normaal ga ik eigenlijk altijd zelfscannen bij de AH, want dat kan tegenwoordig. Eerst vond ik het meer iets voor ouderen van dagen die precies willen weten hoeveel ze straks bij de kassa moeten betalen. Maar als je zelfscant hoef je helemaal niet langs de kassa, je hoeft niet in de rij en niet de hele rij en het kassameisje zien wat je eigenlijk gekocht hebt. Nu kon ik niet zelfscannen, want ik had geen bonuskaart en maar 2 euro.
Op de fruitafdeling (die overigens het allerleukst is om te tekenen, maar dit terzijde) graaide ik een tros bananen mee en liep door naar de kassa. Overal stonden rijen, het was een tijdstip dat de wat oudere medemens naar de supermarkt trekt om brinta en advocaat in te slaan. Maar het was ook pauze op een nabijgelegen middelbare school, denk ik. Want de rij die ik koos bestond vooral uit pubers die, uiteraard, chips en frikandellenbroodjes en energydrink kochten. Ik sloot netjes achterin de rij, en vroeg me af of ik toevallig die doorschijnende legging aan had getrokken. Ik durfde niet echt te kijken want er was toch weinig aan te doen. Als ik daar in mijn doorschijnende hardloop-pak stond en heel de supermarkt genoot van mijn zeeman onderbroek met kerstmotief, dan was dat maar zo. Achter me stond een vrouw met een kar, ze kocht een ananas en soya melk en andere gezonde dingen. Ze zei dat ze had getwijfeld welke rij ze zou nemen, maar dat deze haar toch het beste leek, omdat ik en de middelbare scholieren allemaal maar een paar dingetjes kochten. Zulke afwegingen maak je, als je langs de kassa moet.
Ik probeerde in te schatten hoe de groepsdynamiek tussen de 3 scholieren in elkaar zat. Er was 1 grote en 2 van middelmatige lengte. Zou de grootste de leider zijn? Of waren ze gewoon toevallig elkaar tegengekomen opweg naar de supermarkt? En waren dit kinderen uit de eerste klas? Tweede? derde? Ben ik inmiddels zelf zo oud dat ik dat niet meer kan inschatten? ik denk het wel…
Ik was aan de beurt. Het jongentje achter de kassa (qua leeftijd niet veel ouder dan het trio dat net had afgerekend) nam mijn zweterige twee-euro muntstuk aan en vroeg of ik de bon mee wilde. Ik zei neen. Toen probeerde ik terug te rennen met de bananen in mijn armen, maar dat ging moeilijk.
Moraal van dit verhaal: zelfscannen gaat snel, maar bij de kassa is meer te zien.