#Notvember

Ik las hier over #notvember. Een beetje een knullige samenvoeging van Not en November, maar ik ben het er helemaal mee eens. Het idee is dat beeldenmakers een maand lang geen updates plaatsen op social media. 

Er zijn allerlei redenen te verzinnen waarom je dit zou willen doen, maar voor mij komt het neer op het volgende:

Tijd. Social Media kost tijd. Ik heb een tumblr, een facebookpagina, een instagram, pinterest, website, mijn daily-strips, twee blogs…en die wil ik allemaal bijhouden. Dat is nog tot daaraantoe, maar de tijd die ik verspil aan rondneuzen op Tumblr, andermans foto’s bekijken op instagram, me vergapen aan succesvolle statusupdates van collega’s op facebook…. die tijd zou ik beter ergens anders in kunnen steken. In werk maken bijvoorbeeld… Daarbij begint langzaam tot me door te dringen dat het onmogelijk is om ALLES te maken wat ik wil maken, er zitten nou eenmaal maar 24 uur in een dag. 

Stem…Onlangs las ik ‚Steal like an artist’ en ‚show your work’ van Austin Kleon (aanraders!) waarin wordt benadrukt dat het heeuuul belangrijk is om je eigen stem te zoeken/vinden. Soms als ik met mensen over mijn werk praat, wordt er gezegd dat ik heus een herkenbare stijl heb, of herkenbare poppetjes…maar zelf zou ik het graag nog wat helderder zien. Soms is het lastig om mijn eigen stem te vinden, als ik de hele dag door mooi en interessant werk van andere mensen bekijk..het leidt me af. 

Rust. Soms heb ik een beetje het gevoel dat ik een machientje ben dat dagelijks een x-aantal plaatjes produceert. En dat moet, want dat is mijn werk. Maar anderzijds is het niet helemaal wat ik voor ogen had toen ik besloot illustrator te worden. Voor goed werk is tijd en rust nodig, leerden ze me op de academie. En ze zeiden er bij dat ik veeeel te onrustig was en echt iets moest doen aan mijn ongeconcentreerde manier van werken. Misschien is dit het moment om daar eens serieus mee aan de slag te gaan. 

Tot in December!

Op Missie, deel 2

Het was een dol weekend. Zaterdag reisden ik en Eva in alle vroegte naar Breda. Vanuit Groningen is Breda ongeveer de verste reis die je kunt maken, maar we hadden er zin in!

De stripdagen in Breda zijn erg stripachtig. Ik maak wel vaker dit soort rake observaties. Ik had op een wat kunstzinniger sfeer gehoopt, of op zijn minste een handje vol kunstzinnige kraampjes, maar er was eigenlijk weinig echt kunstzinnigs (als in; onbegrijpelijke DIY zines en underground comics) te vinden. Geeft niet, daar komen we ook niet voor!

Ik mocht wat boekjes neerleggen bij de kraam van de Con Artists. Eva’s Illustratie vriendin Loeke zat bij dezelfde kraam, evenals een aantal gezichten die we via facebook kenden maar eigenlijk nooit in het echt hadden gesproken. Oh, de moderne tijd. We verkochten Zusters en andere boekjes.

Rond een uur of 2 ging ik naar de Strip2000 stand. Want oh het is zover; „Op Missie” is uit! Het boek met daarin 10 verhalen van 10 veteranen getekend door 10 tekenaars, waaronder ik. Omstebeurt signeerden de aanwezige tekenaars. Ik had dat nog nooit eerder gedaan, ik dacht eigenlijk dat je desgewenst de naam van de koper in het boek schreef, dat dat ‚signeren’ was. Zo van „Alsjeblieft Ronnie, mooi boek he! groetjes, Anne”. Maar iedereen wilde tekeningen, van militairen, geweren, tanks… ik moest er even weer inkomen. Wel was het leuker dan alleen een naam schrijven, ik was blij!

Rond 3 uur werd het opeens druk. Er liepen militairen rond onze kraam. Ik vroeg me even af of het echte militairen waren, of dat ze zich speciaal voor vandaag verkleed hadden. Er liepen namelijk ook allerhande ghostbusters, Game of Thrones-persoganes en furries rond (Ja het was een mooie dag!). Maar neen, de militairen waren echt. 

SBS 6 kwam langs (Zie hier het hart van Nederland item). Een cameraploeg werkt altijd goed qua klandizie, opeens stonden er veeel mensen rondom de kraam. Sjaak Duine, de veteraan wiens verhaal ik verstripte was er ook. Hij werd gefilmd en geïnterviewd, en we kwamen samen op de foto. 

Sjaak ziet voor het eerst zijn stripverhaal...en meteen op televisie..

Jeroen met veteraan en boek

 Casual foto met de voorzitter van Stichting nederlandse Veteranendag. "Het moet er wel een beetje casual uitzien!" zei de fotografe

Foto's van Strip 2000-kraam (c) Ilse Wolf

Met Erik de Graaf en de twee in camouflage gehulde Strip2000 meisjes

 De 10 covers bij elkaar

Aan het einde van de dag was er natuurlijk eten en drinken, en de terugreis richting Groningen. Maar we waren in goed gezelschap, dus eigenlijk viel het alles mee. 

Op Missie!

Op Missie

In februari reisde ik naar Den Haag voor een briefing in het Meermanno. Ik wist niet eens precies wat de bedoeling was, maar het was iets met Veteranen en striptekenaars. Er was koffie en thee en serieus uitziende mannen. En na afloop was er een borrel (waarna ik enorm jolig in de trein terug naar Groningen belandde, oh wat een eind…).

Voor een samenwerking van De Nederlandse Veteranen Stichting en Strip2000, werden 10 striptekenaars gekoppeld (voor de volledigheid, dat zijn: Jeroen Funke, Wilbert van der Steen, Aimee de Jongh, Robert van Raffe, Eric Heuvel, Erik Kriek, Erik de Graaf, Jan Cleijne en Michiel van de Pol) aan 10 Veteranen. Dat ging heel casual. Er was een lijstje met daarop 10 conflicten/oorlogen en een daaraan verwante Veteraan, en in een paar minuten beslisten we (de striptekenaars) al polderend wie wat ging doen. „Ik wil wel iets over Bosnië maken, maar ik kan niet zo goed straaljagers tekenen..”. 

Ik werd gekoppeld aan een Libanon-Veteraan, en als eerste moest er een interview gepland worden. Ik vond het allemaal verschrikkelijk eng en voelde me enorm onbekwaam om een historisch interview af te nemen, maar het ging eigenlijk prima. Gert Jan, tussenpersoon van dit project, ging mee. Hij maakte foto’s en stelde af en toe een intelligente vraag als ik te druk was met aantekeningen maken. Sjaak Duine, de veteraan, is in 1980 een dik halfjaar in Libanon geweest als kapitein. 

(Meneer Duine laat foto's zien. Kijk mij professioneel en geïnteresseerd zijn!)

Ik had me ingelezen in het conflict en wist ongeveer wat er aan de hand was geweest, maar zijn verhalen waren een stuk interessanter dan de droge informatie van wikipedia. Wat de verhalen precies waren, kun je binnenkort lezen in het uiteindelijke boek…

Iedere tekenaar zou het verhaal van diens toegewezen veteraan verstrippen in 5 pagina’s. Dat vond ik nog best lastig. Want het moet een soort van rond verhaal zijn, het moet niet te lollig (want het gaat over Oorlog/kindsoldaten/conflict/terrorisme) maar het moet ook geen droge opsomming van feiten worden. En oh, welke kleuren heeft een woestijn ‚s nachts? (ik maak mij graag en veel druk over dit soort dingen). Verder was het in het begin ook vooral lastig om een ingewikkeld conflict toch beknopt uit te leggen en weer te geven. Laat dat maar aan mij over..

Wat uniek is aan dit boek is dat alle 10 tekenaars een eigen cover ontwierpen. Er zijn straks dus 10 verschillende covers te koop. Het binnenwerk is uiteraard hetzelfde. Zie hieronder mijn cover, en de eerste bladzijde van mijn strip..

Het boek wordt komende zaterdag 11 oktober gepresenteerd op de Stripdagen in Breda! Ook is er aldaar een kleine expositie van de schetsen en de uiteindelijke 10 covers. Komt dat zien!

Supermarkt Safari: In de rij

Vandaag een supermarkt-verhaal. Deze en andere verhalen (en plaatjes!) verzamel ik hier

12 september 2014, 11:35

Ik dacht ik combineer het noodzakelijke met het nuttige. Ik ga al hardlopend naar de supermarkt. Want de supermarkt is niet heel ver (dat redt ik wel) en dan voel ik me goed en fit en niet schuldig als ik de komende dagen niks aan lichaamsbeweging doe.

Bijkomend voordeel is dat ik slechts een klein geldbedrag mee kan nemen en uitgeven. Dus minder kans verleid te worden door aanbiedingen, chocoladerepen en family-packs cup a soup. Ik had alleen maar bananen nodig, en klemde een twee euro muntstuk in mijn hand.

Ik rende naar de supermarkt (met een omweg, die kwam meer voort uit allerhande vorkheftrucks die de stoep waar ik langs wilde blokkeerden dan uit de wil om een flink stuk te rennen). En kwam tamelijk bezweet aan. Normaal ga ik eigenlijk altijd zelfscannen bij de AH, want dat kan tegenwoordig. Eerst vond ik het meer iets voor ouderen van dagen die precies willen weten hoeveel ze straks bij de kassa moeten betalen. Maar als je zelfscant hoef je helemaal niet langs de kassa, je hoeft niet in de rij en niet de hele rij en het kassameisje zien wat je eigenlijk gekocht hebt. Nu kon ik niet zelfscannen, want ik had geen bonuskaart en maar 2 euro. 

Op de fruitafdeling (die overigens het allerleukst is om te tekenen, maar dit terzijde) graaide ik een tros bananen mee en liep door naar de kassa. Overal stonden rijen, het was een tijdstip dat de wat oudere medemens naar de supermarkt trekt om brinta en advocaat in te slaan. Maar het was ook pauze op een nabijgelegen middelbare school, denk ik. Want de rij die ik koos bestond vooral uit pubers die, uiteraard, chips en frikandellenbroodjes en energydrink kochten. Ik sloot netjes achterin de rij, en vroeg me af of ik toevallig die doorschijnende legging aan had getrokken. Ik durfde niet echt te kijken want er was toch weinig aan te doen. Als ik daar in mijn doorschijnende hardloop-pak stond en heel de supermarkt genoot van mijn zeeman onderbroek met kerstmotief, dan was dat maar zo. Achter me stond een vrouw met een kar, ze kocht een ananas en soya melk en andere gezonde dingen. Ze zei dat ze had getwijfeld welke rij ze zou nemen, maar dat deze haar toch het beste leek, omdat ik en de middelbare scholieren allemaal maar een paar dingetjes kochten. Zulke afwegingen maak je, als je langs de kassa moet. 

Ik probeerde in te schatten hoe de groepsdynamiek tussen de 3 scholieren in elkaar zat. Er was 1 grote en 2 van middelmatige lengte. Zou de grootste de leider zijn? Of waren ze gewoon toevallig elkaar tegengekomen opweg naar de supermarkt? En waren dit kinderen uit de eerste klas? Tweede? derde? Ben ik inmiddels zelf zo oud dat ik dat niet meer kan inschatten? ik denk het wel…

Ik was aan de beurt. Het jongentje achter de kassa (qua leeftijd niet veel ouder dan het trio dat net had afgerekend) nam mijn zweterige twee-euro muntstuk aan en vroeg of ik de bon mee wilde. Ik zei neen. Toen probeerde ik terug te rennen met de bananen in mijn armen, maar dat ging moeilijk.

Moraal van dit verhaal: zelfscannen gaat snel, maar bij de kassa is meer te zien. 

Planten kijken

De laatste tijd teken ik veel dingetjes. 'Dingetjes' als in voorwerpen en objecten, gewoon om te zien hoe ze er uitzien, en hoe verschillend ze zijn. Laatst maakte ik voor het Dagblad van het Noorden deze hobby dingetjes.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik op Minerva nooit goed heb leren kijken. Maar het lag niet aan Minerva, het lag aan mij. Ik was afgeleid door mijn klasgenoten/quarterlife crisis/andere dingen. En dus zoek ik tegenwoordig soms omgevingen op waar veel verschillende kleuren/vormen/objecten te zien zijn, om er goed naar te kijken en na te tekenen. Musea, Supermarkten (jaja, dat weten we nou wel) en afgelopen week ook de Botanische Tuin. Vlakbij waar ik woon is een Botanische tuin/ Chinese tuin (Het heet 'de geheime tuin van Ming' en het restaurant heet 'de kreunende draak' Ik glimlach om dat soort namen). En zoals vaak met attracties die vlakbij zijn; ik kom er nooit. Tot nu, want ik was vol goede moed en vastbesloten om uiteenlopende flora en fauna te tekenen en mijn teken-vocabulaire uit te breiden. En ik heb nu een jaarabonnement, dus verwacht ook in de toekomst veel planten en chinese tempels. Binnenkort ga ik weer!

  

Margriet!

Ik heb deze blog al een tijdje (alhoewel, dat is niet waar. Ik had een andere met een ander adres en daar stond heel veel oud kunstacademie werk op. En toen wou ik een nieuwe, dus begon ik deze. Afijn, eigenlijk heb ik ‚em dus nog niet zo lang. Maar het voelt wel lang.). En zolang ik de blog heb, ga ik er vanuit dat er zelden iemand op kijkt. Maar ALS er iemand kijkt, vind ik het toch leuk als er voordiegene wat te lezen is. Daarom zet ik er af en toe wat op. En ik vind schrijven leuk, en ik vind het leuk om dingen te documenteren. En om af en toe wat tekst en uitleg te geven bij wat ik uitspook, in mijn post-kunstacademie leven.

En nu opeens staat er een klein stukje over mijn blog in de Margriet More, een extra bijlage van de Margiet. Hoe komen ze daar in godsnaam bij, vroeg ik me af. Maar dat zei ik niet, want ik ben er heel blij mee :) Vriendelijke woorden, en een plaatje. Dankjewel samensteller Maartje Fleur!

Supermarkt Safari, Naar de Aldi!

Deze zomer hield ik een supermarktblog bij. Ooit maakte ik een supermarktboek voor mijn eindexamen op de kunstacademie. Als mensen vragen wat ik nou precies doe, als illustrator, voel ik me vaak zo overweldigd door die vraag dat ik iets zeg als "wel, nou, eh, ik maak strips over de supermarkt". En zo is het. Maar het is ook leuk om over de supermarkt te schrijven, en dat doe ik nu. Omdat deze blog er anders ook maar zo stilletjes bij ligt, deel ik de verhalen ook hier.

Voor meer plaatjes en de oudere verhalen kijk vooral hier!

Aldi, 3 september 08:20

Als een verantwoordelijke burger was ik voornemens mijn boodschappen te doen nog voor ik aan het werk zou gaan. Dus om 20 over 8 kwam ik bij de Aldi aan. Er stond een man met een petje en te lang sprieterig haar naast de karretjes. Hij stond daar wat doelloos om zich heen te kijken. Zul je zien, ben ik een keer op tijd, kom ik een onguur type tegen dat me ongetwijfeld wil ontvoeren. 

Ik zette mijn fiets neer, en zag toen dat er nog meer doelloos om zich heen kijkende mensen stonden. De winkel was nog dicht. Dus ik bleef zo casual mogelijk naast mijn fiets staan en deed dingen op mijn telefoon. Ondertussen keek ik naar het groepje dat voor de gesloten schuifdeuren rond hing. Een man had een karretje gepakt, en duwde nu met de neus van zijn voet tegen de wieltjes. Even testen of de banden op spanning staan, zoals mannen ook wel eens met nieuwe auto’s doen.

Een andere man liep heen en weer over de parkeerplaats.

Toen gingen de deuren open. 

Ik borg mijn telefoon op (want bovenstaande had ik zojuist in mijn telefoon gezet. Zo ben ik. je denkt dat ik aan het appen ben met mijn vrienden, maar ondertussen noteer ik wat voor kleren je aan hebt. Wees gewaarschuwd) en ging de aldi binnen. Toen ik binnenkwam stond de eerste klant al ongeduldig bij de kassa. Hij had alleen maar twee multipacks WC-papier om af te rekenen. Er kwam nog een klant in de rij, deze had slechts een boormachine (verkopen ze die bij de Aldi? Het zou me niet eens verbazen..). 

Ik deed enigszins verstoord mij boodschappen. Het personeel was bezig de grote karren met pakken appelsap en diepvrieskippen uit vrachtwagens te laden, en de gangpaden ermee vol te zetten. Ik manouvreerde door de paden, af en toe achteruitlopend (mijn kar achter me aan slepend) en ik reed met mijn eigen kar over mijn voet. Twee keer. Dat deed pijn. Om het leed te verzachten kocht ik wijn en chocola voor mezelf (nee hoor, dat is voor mijn visite, heus!). 

Bij de Kassa luisterde ik mee met het gesprek tussen de vrouw die voor mij stond, en de cassiere.

„Hij moet werken van 10 tot 8” zei de vrouw. „Ah, ik zag de auto al staan” zei de kassamevrouw. 

„Ja, het is wat” zei de vrouw…”Maar hij weet wel wat hij aan ze heeft”. De kassamevrouw knikte instemmend. Ik stond verwonderd te luisteren en probeerde te bedenken waar dit gesprek over ging, of wat de relatie tussen de twee vrouwen zou kunnen zijn. Maar ik kwam er niet uit.

De zomer is voorbij...

Long Time no see!

de zomer is alweer voorbij, tijd om het normale leven weer op te pakken!

In de zomer hield ik een andere blog bij, over mijn avonturen in de supermarkt. Die verhalen ga ik denk ik ook hier delen, voor de zekerheid. De verhalen tot nu toe staan op

supermarketstories.tumblr.com

Ik heb mijn zomer gevuld met allerhande activiteiten. Ik was van plan om minimaal 2 weken niks te tekenen, en lekker ‚vrij’ te nemen. Dat is niet gelukt. Al na 3 dagen werd ik zenuwachtig. Tekenen kan ook gewoon voor de lol, herinnerde ik me. (dat deed ik dan wel gelegen op een steigertje aan het water. In bikini)

We lanceerden deel 4 van de zuster. Dit keer gaat hij (zij?) over Mannen en Vrouwen. In Juni heeft Eva de cover gezeefdrukt, met daarop de titel en allerlei mannetjes en vrouwtjes. Ik ben nogal van het plannen omgooien. Meerdere malen vroeg ik me af of M/V wel een interessant genoeg thema was. En dan bedacht ik me dat de cover al af was en we dus weinig keuze hadden. Einde discussie, eigenlijk wel prettig.

Verder tekende ik aan mijn Daily’s. Korte semi-autobiografische stripjes. Ik word er blij van, het voelt heel natuurlijk. Ooit was ik van plan om exact 3 keer per week een stripje te maken met elke keer hetzelfde aantal plaatjes, en ook ingekleurd in dezelfde techniek. Dat lukt voor geen meter, ik ben te wispelturig om zulke dingen vol te houden. De stripjes komen wel (ongeveer 3 keer per week) maar een en dezelfde techniek…neen. Ik wil steeds nieuwe dingen proberen en ik zoek nog naar de ultieme techniek. Tips zijn welkom!

Aan het einde van de zomer stonden ik en mijn zusje met de Stalinski Selfie Service op Noorderzon. Voor de niet-noorderlingen; Noorderzon is een tiendaags festival waar theater, muziek, kunst, eten en drinken wordt samengebracht en heel groningen propt zich dan in het Noorderplantsoen. Wij zaten embedded in de winkel ‚Stuff ‚n Goods’, een initiatief van Rocket Industries.

We tekenden live portretten en verkochten prints. Het is een aangename afleiding om af en toe eens live iets te doen, niet altijd weggestopt in een studio/atelier. 

En nu is de zomer weer voorbij en begint alles weer (alhoewel ik weinig van de zomer gemerkt heb, de dagen dat het echt warm was bracht ik zuchtend en steunend op bed door. Onderwijl kijkend naar skandinavische series waar het lekker veel regent). 

Ik ga deze blog dit jaar wat persoonlijker maken, denk ik. Meer verhalen over wat ik beleef in mijn post-kunstacademie leven. En deze blog blijft een verzamelplaats voor wat ik verder uitspookt en wat mij opvalt.

Blijf gezellig meelezen!

Een jaar afgestudeerd! Deel 1

Afgestudeerd zijn en het zwarte gat, DEEL 1

Deze blogpost is niet bedoeld van ‚oh kijk mij eens goed weten hoe het zit’ Neen, ik heb dagelijks het gevoel dat ik geen idee heb waar ik mee bezig ben. Het is meer een persoonlijk verslag van het eerste jaar na de kunstacademie. En hee, er is hoop!

Afstuderen; Eerst ben je er bang voor (of; zo ging het in mijn geval tenminste) dan is het zover, dan ben je blij dat je klaar bent, dan begin je toch een beetje nerveus en angstig te worden over ‚het zwarte gat’ waar je in gaat vallen, dan val je daadwerkelijk in een zwart gat, en dan realiseer je je dat het eigenlijk allemaal wel meevalt (let wel; ik schrijf dit op een optimistische dag ;) Er zijn ook dagen dat ik het ‚ik wil illustrator worden!’ idee met iets meer cynisme bekijk…).

 Daar is-ie weer; het zwarte gat. Een van de redenen dat ik met deze blog begonnen ben. Vandaag schrijf ik een stukje over hoe het is om een jaar afgestudeerd te zijn. Want dat ben ik inmiddels…

Iets meer dan een jaar geleden had ik mijn eindexamen expositie. 

Afgelopen weken ging ik kijken bij de eindexamen expo op Minerva, en in Zwolle bij Artez. Ik zag veel mooi werk (werd ik zenuwachtig van! Al die goede mensen!) en vond het een gek idee dat ikzelf een jaar geleden daar stond/hing. 

Toen ik de examen expo zag dacht ik terug aan het moment dat ik zelf afstudeerde, en aan alles wat er tussen dat moment en nu gebeurd is. Toen ik nog op de academie zat was ik heel bang om afgestudeerd te zijn. Want ik maakte de simpele vergelijking geen studie = geen stufi = geen geld om boodschappen te doen (= ellende). Het is toch fijn om boodschappen te kunnen doen, zeker als je strips maakt over de supermarkt…Maar naast het oppervlakkige gebrek aan stufi, was ik vooral bang voor een ander gebrek, namelijk het gebrek aan een dagindeling/duidelijk doel/deadlines/opdrachten. En dat noemen we het zwarte gat. 

Als iemand me vroeg (en mensen vroegen het me vaak) „Hoe is dat nou, na de academie?”  zei ik meestal iets over een zwart gat waar ik in was gevallen. En terwijl ik het zei dacht ik „is dat wel waar? Ben ik inderdaad in een zwart gat gevallen?”.

Ik denk dat iedereen in meer of mindere mate met dat zwarte gat te maken krijgt. Ik ook. Alleen dat hoeft niet erg te zijn.

 

Denk je in; als je op school zit worden de docenten betaald om jou aandacht en aanwijzingen te geven. Je staat in het middelpunt van de belangstelling en je leeft in de overtuiging dat datgene wat je doet daadwerkelijk nuttig en interessant is. Als je afgestudeerd bent is het plotsklaps stil. Geen docenten meer, geen aanwijzingen (ook geen kritiek) en aandacht…niks. Het is niet gek dat je je dan voelt alsof je in een gat valt. Maar er is hoop!

Ik ben in Februari 2013 afgestudeerd (maar had pas de expo in Juli, en pas vanaf juli voelde ik me ook echt ‚afgestudeerd’) en ik denk dat ik zo rond december 2013/januari 2014 het gevoel had dat ik een beetje mijn draai begon te vinden qua dagindeling/werk maken… en nog steeds heb ik vaak het gevoel dat ik maar wat aanrommel. Bottomline; het kan even duren voordat je je draai gevonden hebt.

Wat ik vooral heb gemerkt het afgelopen jaar is dat ik nauwelijks wat geleerd heb op de academie.

OF: ik heb natuurlijk heel veel geleerd, maar ik ben nog lang niet ‚af’. Het voelt alsof je na 4 jaar studeren een soort kant -en-klaar persoon moet zijn. Compleet met artistieke visie, business plan, eigen stijl, kennis van alle mogelijk technieken/materialen en onbevreesd om op opdrachtgevers en art directors af te stappen. Nou…nee. Het zou mooi zijn, maar neen. In mijn geval niet in ieder geval. Ik heb sterk het gevoel dat ik nog zoooveel moet leren, en daar werd ik de eerste maanden na mijn afstuderen heel onzeker van.

Tot ik op een gegeven moment dacht dat het eigenlijk best saai zou zijn als ik nu, op mijn 25e, al precies wist wat voor werk ik de komende 10 jaar zou gaan maken. Dat zou helemaal niet leuk zijn. Afijn, sindsdien probeer ik maar gewoon te accepteren dat ik nog veel moet leren en uitproberen en dat dat best een leuk tijdverdrijf kan zijn, dat mij tevens uit het zwarte gat hield. 

Wat mij verder erg helpt, als dat zwarte gat/gebrek aan deadlines weer begint op te doemen, is zelf een project verzinnen en me daar op storten als ware het een echte serieuze opdracht (zo is ZUSTER ook ontstaan). Het voelt altijd een beetje suf om zelf iets te verzinnen, zelf een deadline te prikken en dan heel hard bezig te gaan alsof het voor iets echts is. Maar het is voor iets echts, want het levert (als het goed is) beeld op, en dat is toch wat je als illustrator hoort te doen; beeld maken. Ach, zulke dingen vertel ik mezelf als ik me nutteloos en niet-getalenteerd voel.

Er zijn nog meer dingen die ik mezelf vertel om uit dat zwarte gat te komen/blijven, maar dat wordt DEEL 2 van deze blogpost, volgende week  Ergens na de zomer!. tot dan!