Supermarkt Safari: In de rij

Vandaag een supermarkt-verhaal. Deze en andere verhalen (en plaatjes!) verzamel ik hier

12 september 2014, 11:35

Ik dacht ik combineer het noodzakelijke met het nuttige. Ik ga al hardlopend naar de supermarkt. Want de supermarkt is niet heel ver (dat redt ik wel) en dan voel ik me goed en fit en niet schuldig als ik de komende dagen niks aan lichaamsbeweging doe.

Bijkomend voordeel is dat ik slechts een klein geldbedrag mee kan nemen en uitgeven. Dus minder kans verleid te worden door aanbiedingen, chocoladerepen en family-packs cup a soup. Ik had alleen maar bananen nodig, en klemde een twee euro muntstuk in mijn hand.

Ik rende naar de supermarkt (met een omweg, die kwam meer voort uit allerhande vorkheftrucks die de stoep waar ik langs wilde blokkeerden dan uit de wil om een flink stuk te rennen). En kwam tamelijk bezweet aan. Normaal ga ik eigenlijk altijd zelfscannen bij de AH, want dat kan tegenwoordig. Eerst vond ik het meer iets voor ouderen van dagen die precies willen weten hoeveel ze straks bij de kassa moeten betalen. Maar als je zelfscant hoef je helemaal niet langs de kassa, je hoeft niet in de rij en niet de hele rij en het kassameisje zien wat je eigenlijk gekocht hebt. Nu kon ik niet zelfscannen, want ik had geen bonuskaart en maar 2 euro. 

Op de fruitafdeling (die overigens het allerleukst is om te tekenen, maar dit terzijde) graaide ik een tros bananen mee en liep door naar de kassa. Overal stonden rijen, het was een tijdstip dat de wat oudere medemens naar de supermarkt trekt om brinta en advocaat in te slaan. Maar het was ook pauze op een nabijgelegen middelbare school, denk ik. Want de rij die ik koos bestond vooral uit pubers die, uiteraard, chips en frikandellenbroodjes en energydrink kochten. Ik sloot netjes achterin de rij, en vroeg me af of ik toevallig die doorschijnende legging aan had getrokken. Ik durfde niet echt te kijken want er was toch weinig aan te doen. Als ik daar in mijn doorschijnende hardloop-pak stond en heel de supermarkt genoot van mijn zeeman onderbroek met kerstmotief, dan was dat maar zo. Achter me stond een vrouw met een kar, ze kocht een ananas en soya melk en andere gezonde dingen. Ze zei dat ze had getwijfeld welke rij ze zou nemen, maar dat deze haar toch het beste leek, omdat ik en de middelbare scholieren allemaal maar een paar dingetjes kochten. Zulke afwegingen maak je, als je langs de kassa moet. 

Ik probeerde in te schatten hoe de groepsdynamiek tussen de 3 scholieren in elkaar zat. Er was 1 grote en 2 van middelmatige lengte. Zou de grootste de leider zijn? Of waren ze gewoon toevallig elkaar tegengekomen opweg naar de supermarkt? En waren dit kinderen uit de eerste klas? Tweede? derde? Ben ik inmiddels zelf zo oud dat ik dat niet meer kan inschatten? ik denk het wel…

Ik was aan de beurt. Het jongentje achter de kassa (qua leeftijd niet veel ouder dan het trio dat net had afgerekend) nam mijn zweterige twee-euro muntstuk aan en vroeg of ik de bon mee wilde. Ik zei neen. Toen probeerde ik terug te rennen met de bananen in mijn armen, maar dat ging moeilijk.

Moraal van dit verhaal: zelfscannen gaat snel, maar bij de kassa is meer te zien. 

Planten kijken

De laatste tijd teken ik veel dingetjes. 'Dingetjes' als in voorwerpen en objecten, gewoon om te zien hoe ze er uitzien, en hoe verschillend ze zijn. Laatst maakte ik voor het Dagblad van het Noorden deze hobby dingetjes.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik op Minerva nooit goed heb leren kijken. Maar het lag niet aan Minerva, het lag aan mij. Ik was afgeleid door mijn klasgenoten/quarterlife crisis/andere dingen. En dus zoek ik tegenwoordig soms omgevingen op waar veel verschillende kleuren/vormen/objecten te zien zijn, om er goed naar te kijken en na te tekenen. Musea, Supermarkten (jaja, dat weten we nou wel) en afgelopen week ook de Botanische Tuin. Vlakbij waar ik woon is een Botanische tuin/ Chinese tuin (Het heet 'de geheime tuin van Ming' en het restaurant heet 'de kreunende draak' Ik glimlach om dat soort namen). En zoals vaak met attracties die vlakbij zijn; ik kom er nooit. Tot nu, want ik was vol goede moed en vastbesloten om uiteenlopende flora en fauna te tekenen en mijn teken-vocabulaire uit te breiden. En ik heb nu een jaarabonnement, dus verwacht ook in de toekomst veel planten en chinese tempels. Binnenkort ga ik weer!

  

Margriet!

Ik heb deze blog al een tijdje (alhoewel, dat is niet waar. Ik had een andere met een ander adres en daar stond heel veel oud kunstacademie werk op. En toen wou ik een nieuwe, dus begon ik deze. Afijn, eigenlijk heb ik ‚em dus nog niet zo lang. Maar het voelt wel lang.). En zolang ik de blog heb, ga ik er vanuit dat er zelden iemand op kijkt. Maar ALS er iemand kijkt, vind ik het toch leuk als er voordiegene wat te lezen is. Daarom zet ik er af en toe wat op. En ik vind schrijven leuk, en ik vind het leuk om dingen te documenteren. En om af en toe wat tekst en uitleg te geven bij wat ik uitspook, in mijn post-kunstacademie leven.

En nu opeens staat er een klein stukje over mijn blog in de Margriet More, een extra bijlage van de Margiet. Hoe komen ze daar in godsnaam bij, vroeg ik me af. Maar dat zei ik niet, want ik ben er heel blij mee :) Vriendelijke woorden, en een plaatje. Dankjewel samensteller Maartje Fleur!

Supermarkt Safari, Naar de Aldi!

Deze zomer hield ik een supermarktblog bij. Ooit maakte ik een supermarktboek voor mijn eindexamen op de kunstacademie. Als mensen vragen wat ik nou precies doe, als illustrator, voel ik me vaak zo overweldigd door die vraag dat ik iets zeg als "wel, nou, eh, ik maak strips over de supermarkt". En zo is het. Maar het is ook leuk om over de supermarkt te schrijven, en dat doe ik nu. Omdat deze blog er anders ook maar zo stilletjes bij ligt, deel ik de verhalen ook hier.

Voor meer plaatjes en de oudere verhalen kijk vooral hier!

Aldi, 3 september 08:20

Als een verantwoordelijke burger was ik voornemens mijn boodschappen te doen nog voor ik aan het werk zou gaan. Dus om 20 over 8 kwam ik bij de Aldi aan. Er stond een man met een petje en te lang sprieterig haar naast de karretjes. Hij stond daar wat doelloos om zich heen te kijken. Zul je zien, ben ik een keer op tijd, kom ik een onguur type tegen dat me ongetwijfeld wil ontvoeren. 

Ik zette mijn fiets neer, en zag toen dat er nog meer doelloos om zich heen kijkende mensen stonden. De winkel was nog dicht. Dus ik bleef zo casual mogelijk naast mijn fiets staan en deed dingen op mijn telefoon. Ondertussen keek ik naar het groepje dat voor de gesloten schuifdeuren rond hing. Een man had een karretje gepakt, en duwde nu met de neus van zijn voet tegen de wieltjes. Even testen of de banden op spanning staan, zoals mannen ook wel eens met nieuwe auto’s doen.

Een andere man liep heen en weer over de parkeerplaats.

Toen gingen de deuren open. 

Ik borg mijn telefoon op (want bovenstaande had ik zojuist in mijn telefoon gezet. Zo ben ik. je denkt dat ik aan het appen ben met mijn vrienden, maar ondertussen noteer ik wat voor kleren je aan hebt. Wees gewaarschuwd) en ging de aldi binnen. Toen ik binnenkwam stond de eerste klant al ongeduldig bij de kassa. Hij had alleen maar twee multipacks WC-papier om af te rekenen. Er kwam nog een klant in de rij, deze had slechts een boormachine (verkopen ze die bij de Aldi? Het zou me niet eens verbazen..). 

Ik deed enigszins verstoord mij boodschappen. Het personeel was bezig de grote karren met pakken appelsap en diepvrieskippen uit vrachtwagens te laden, en de gangpaden ermee vol te zetten. Ik manouvreerde door de paden, af en toe achteruitlopend (mijn kar achter me aan slepend) en ik reed met mijn eigen kar over mijn voet. Twee keer. Dat deed pijn. Om het leed te verzachten kocht ik wijn en chocola voor mezelf (nee hoor, dat is voor mijn visite, heus!). 

Bij de Kassa luisterde ik mee met het gesprek tussen de vrouw die voor mij stond, en de cassiere.

„Hij moet werken van 10 tot 8” zei de vrouw. „Ah, ik zag de auto al staan” zei de kassamevrouw. 

„Ja, het is wat” zei de vrouw…”Maar hij weet wel wat hij aan ze heeft”. De kassamevrouw knikte instemmend. Ik stond verwonderd te luisteren en probeerde te bedenken waar dit gesprek over ging, of wat de relatie tussen de twee vrouwen zou kunnen zijn. Maar ik kwam er niet uit.

De zomer is voorbij...

Long Time no see!

de zomer is alweer voorbij, tijd om het normale leven weer op te pakken!

In de zomer hield ik een andere blog bij, over mijn avonturen in de supermarkt. Die verhalen ga ik denk ik ook hier delen, voor de zekerheid. De verhalen tot nu toe staan op

supermarketstories.tumblr.com

Ik heb mijn zomer gevuld met allerhande activiteiten. Ik was van plan om minimaal 2 weken niks te tekenen, en lekker ‚vrij’ te nemen. Dat is niet gelukt. Al na 3 dagen werd ik zenuwachtig. Tekenen kan ook gewoon voor de lol, herinnerde ik me. (dat deed ik dan wel gelegen op een steigertje aan het water. In bikini)

We lanceerden deel 4 van de zuster. Dit keer gaat hij (zij?) over Mannen en Vrouwen. In Juni heeft Eva de cover gezeefdrukt, met daarop de titel en allerlei mannetjes en vrouwtjes. Ik ben nogal van het plannen omgooien. Meerdere malen vroeg ik me af of M/V wel een interessant genoeg thema was. En dan bedacht ik me dat de cover al af was en we dus weinig keuze hadden. Einde discussie, eigenlijk wel prettig.

Verder tekende ik aan mijn Daily’s. Korte semi-autobiografische stripjes. Ik word er blij van, het voelt heel natuurlijk. Ooit was ik van plan om exact 3 keer per week een stripje te maken met elke keer hetzelfde aantal plaatjes, en ook ingekleurd in dezelfde techniek. Dat lukt voor geen meter, ik ben te wispelturig om zulke dingen vol te houden. De stripjes komen wel (ongeveer 3 keer per week) maar een en dezelfde techniek…neen. Ik wil steeds nieuwe dingen proberen en ik zoek nog naar de ultieme techniek. Tips zijn welkom!

Aan het einde van de zomer stonden ik en mijn zusje met de Stalinski Selfie Service op Noorderzon. Voor de niet-noorderlingen; Noorderzon is een tiendaags festival waar theater, muziek, kunst, eten en drinken wordt samengebracht en heel groningen propt zich dan in het Noorderplantsoen. Wij zaten embedded in de winkel ‚Stuff ‚n Goods’, een initiatief van Rocket Industries.

We tekenden live portretten en verkochten prints. Het is een aangename afleiding om af en toe eens live iets te doen, niet altijd weggestopt in een studio/atelier. 

En nu is de zomer weer voorbij en begint alles weer (alhoewel ik weinig van de zomer gemerkt heb, de dagen dat het echt warm was bracht ik zuchtend en steunend op bed door. Onderwijl kijkend naar skandinavische series waar het lekker veel regent). 

Ik ga deze blog dit jaar wat persoonlijker maken, denk ik. Meer verhalen over wat ik beleef in mijn post-kunstacademie leven. En deze blog blijft een verzamelplaats voor wat ik verder uitspookt en wat mij opvalt.

Blijf gezellig meelezen!